Charakterystyka osadnika prostokątnego

W oczyszczalniach ścieków znajduje się wiele typów osadników. Są to specjalne zbiorniki, do których trafiają ścieki, aby w miarę upływu czasu wszelki osad znajdujący się w nich, osiadł na dnie. Jest to bardzo ważny proces, ponieważ w ten sposób ze ścieków usuwa się wiele niebezpiecznych dla środowiska naturalnego substancji (takich jak np. fosfor). Kiedy osadzą się na dnie osadnika, są z niego zbierane przez specjalne zgarniacze denne i powierzchniowe. Potem, dzięki całemu układowi zgarniaczy i pomp, osad jest transportowany do zagęszczarni, gdzie następuje jego dalsza obróbka technologiczna.

Oczyszczanie dzielimy na dwa etapy: wstępny i wtórny. Zarówno podczas oczyszczania wstępnego, jak i wtórnego często stosowane są osadniki prostokątne.

Charakterystyka osadników prostokątnych wstępnych

Do nich trafiają ścieki oczyszczone już wcześniej z piasku, ale mające w sobie wciąż różne zanieczyszczenia organiczne, koloidalne i zawiesinę. W osadnikach wstępnych usuwa się ze ścieków zawiesiny, które opadają na dno, bo ich masa jest niewiele większa od wody.

Charakterystyczny dla tego typu osadników jest ich prostokątny kształt oraz wymiary. Przeważnie są one nawet kilka razy dłuższe niż szersze. Nie mogą być krótsze nić 30 metrów, a szerokość powinna mieścić się w zakresie 4 do 10 metrów. Wysokość takich zbiorników powinna mieć od 2,5 do 4 metrów. W jednej oczyszczalni ścieków może pracować jeden albo więcej osadników tego rodzaju. Osad gromadzący się na dnach osadników prostokątnych jest najczęściej zgarniany mechanicznie przez urządzenia nazywane zgarniaczami dennymi. Przy pomocy specjalnych zgrzebeł zbiera się osad z dna oraz z powierzchni ścieków.

Cechy charakterystyczne osadników prostokątnych wtórnych

Najczęściej stosowanymi osadnikami wtórnymi w oczyszczalniach ścieków są osadniki radialne o przepływie pionowym albo prostokątne o przepływie poziomym. W takich osadnikach ścieki są przetrzymywane około 2-4 godzin. Ich długość nie przekracza 72 metrów, jest to najczęściej 10-15-krotność ich głębokości. Stosuje się w nich zgarniacze łańcuchowe albo przymocowane do samojezdnych pomostów. Lej osadowy umieszcza się w nich zazwyczaj na początku osadnika (chyba, że ich długość przekracza 40 m – wtedy stosuje się dwa umieszczone jeden za drugim leje).